Mystery Guests en tegenslag
Door: Harry
Blijf op de hoogte en volg Harry
17 September 2009 | Zwitserland, Davos
Wat later dan ik gewend ben een overzicht van de afgelopen week. Hoe was de week? Eigenlijk heel kort en krachtig KLOTE. KLOTE met hoofdletters aangezien er geen grotere zijn.
Waarom? In de loop van vorige week zat het er al aan te komen. Wat zat er dan aan te komen wil je natuurlijk weten. Nou een verkoudheid. Voor de meesten is een verkoudheid “iets” wat “erbij” hoort. Ik denk daar heel anders over….. Maar goed, dat ik verkouden ging worden voelde ik vorige week dinsdag. Na het opstaan was het niet zoals andere dagen. Iets last van stramme spieren, moe en last van de keel. Niet goed dus. Het kan en het hoeft niet perse te betekenen dat het ook daadwerkelijk op een verkoudheid zou uitdraaien. Toch de medicatie iets aangepast om het te sturen. In eerste instantie leek het ook aan te slaan en de longfunctie en NO-Meting waren in orde. Elke dag wat extra controles om de vinger toch aan de pols te houden. Vrijdagavond waren de controles oke. Hartstikke goed want zaterdag zou er weer bezoek komen. Wie er zouden komen wist ik niet, dat werd zorgvuldig voor me geheim gehouden :-)
Maaaaar de zaterdag…………… ’s ochtends met een slecht gevoel op de borst opgestaan. Het voelde he-le-maal niet zoals dat zou moeten. Na het ontbijt de controles laten doen. Die lieten zien dat er een behoorlijke achteruitgang was ten opzichte van de vrijdagavond. Zelfs een dusdanige achteruitgang dat dat zorgelijk was. E.e.a. resulteerde in een bezoek van mijn arts. Nu hadden we voor dit geval eerder in de week al een “noodplan” gemaakt en ik was in de veronderstelling dat we daar maar mee moesten gaan beginnen. Echter de achteruitgang was zo fors dat het plan wat we hadden gemaakt niet afdoende zou zijn. Met de mededeling dat er een infuus en een “opname” op de ziekenboeg nodig werd geacht stortte mijn wereld toch wel even in. Daar zat ik dan, “een infuus, naar de ziekenboeg…….” Het was het laatste waar ik op had gerekend. Er gaat op zo’n moment zoveel door je hoofd, “is het nodig?”, “moet dat nou?”, “is er geen andere optie?”, “ik wil het helemaal niet, zeker nu niet nu er bezoek komt………..” Het duurde even voordat ik besefte, hoewel ik dat niet echt liet blijken, dat het echt de beste optie was. Om een lang verhaal kort te maken ik belande dus zaterdagochtend op de ziekenboeg en er werd een infuus geprikt waardoor ik de benodigde medicatie de komende dagen toegediend zou krijgen. Je ziet dus wat een “normale verkoudheid” voor impact op me heeft en dat dat meer voeten in de aarde heeft dan menig een zou denken. Nee verkoudheid, liever mijn deur voorbij…………….
Nadat ik dus op de ziekenboeg was beland en het infuus geprikt duurde het niet lang voordat de verpleging kwam melden dat de mystery guests gearriveerd waren. “Ah jonguh, hoe ist no?” Jan Albert en Hobbe! Ik kan je vertellen dat dat precies was wat ik nodig had. Een paar bekende koppen die langskomen. Jammer dat het op de ziekenboeg moest maar ala. Het was super en deed me snel vergeten wat er eigenlijk aan de hand was. De jongens hadden vorige week al gemeld dat ik in het afgelopen wekeend niets mocht plannen omdat er bezoek zou komen. Ze wilden niet vertellen wie dus was het gokken, raden en afwegen wie er langs zouden komen. Maakt op zich ook niets uit want alle bezoek is leuk. Het is fantastisch om bekenden te zien en weer eens lekker over andere dingen te lullen en vooral Fries te lullen. Jammer genoeg kon ik niet met hen mee het dorp in, tsja met een naald in je hand mag dat niet :-(, dus moesten ze zich in het dorp zelf vermaken. Aan de verhalen te horen is dat best gelukt. De bezoeken die ze brachten waren dik in orde en de mede patiënten op de afdeling waren onder de indruk dat er alweer vrienden uit het hoge noorden de reis naar Davos hadden gemaakt om me een bezoek te brengen, KLASSE JUNGS!
Tsja door mijn verblijf op de ziekenboeg heb ik wel een fikse pas op de plaatst moeten maken. Wat dat voor mijn lijf betekend weet ik niet, dat zal in de komende week blijken. Volgende week hoop ik jullie daar meer over te kunnen vertellen.
Zoals te lezen is, is het dus niet altijd hosanna. Het gaat, helaas, ook wel eens mis en dan flink mis. Eigenlijk rekende ik er niet eens op dat dat zou kunnen gebeuren. Nu echter is dat heel anders en zal het, ondanks dat het op deze manier gebeurt, me in de toekomst meer opleveren qua inzicht op hoe en wat te doen wanneer het zo mis gaat.
Ik zal nog wat vertellen over de kliniek. De kliniek is van oorsprong een Duitse kliniek voor patiënten met allerhande klachten. De kliniek ligt een eindje buiten Davos in Davos-Wolfgang. Sinds 2005 is het Nederlands Astmacentrum ook gevestigd in deze kliniek. Door de diversiteit van behandel aanbod voor de Duitse patiënten is het een behoorlijk grote kliniek. De Nederlandse Afdeling is gevestigd op de 4e verdieping en de kinderafdeling en behandellaars zin gevestigd in “Haus M”Er zijn hier ongeveer 300 (dacht ik) Duitse - en ca 30-35 Nederlandse (kinderen en volwassenen, gescheiden afdelingen) patiënten. Voor behandeling zijn er voor de Duitse patiënten Duitse behandelaars en voor de Nederlandse patiënten Nederlandse behandelaars. Echter voor lab onderzoeken wordt door het NAD een beroep gedaan op de Duitse middelen. Ook de longfunctie apparatuur wordt door zowel de Duitsers als de Nederlanders gebruikt. Verder is er een ruim aanbod qua sport. Er zijn twee sportzalen. Eentje is ingericht met cardio en fitness apparatuur terwijl de andere zaal gebruikt kan worden als een “gewone” sportzaal. Er is een zwembad (20 meter, ca 28 graden), diverse kleine behandel ruimtes voor de fysio- en psychomotorische therapieën en er is een Nederlandstalige school waar de kinderen onderwijs krijgen door Nederlandse docenten. Op de Nederlandse afdeling zijn twee “huiskamers” ingericht waar we tv kunnen kijken (ieder heeft overigens ook op zijn/haar eigen kamer een tv), puzzelen, spelletjes doen of koffie kunnen drinken of gewoon een praatje maken met mede patiënten. Op de kinderafdeling is ook een huiskamer en staan nog een biljart, tafeltennis, tafelvoetbaltafel, dart etc. om het hen zo goed mogelijk naar de zin e maken, want tsja je bent toch een fikse poos van huis………. Duitse patiënten die dit zien zijn erg verbaasd want op de Duitse afdelingen is alles strak en “koud”. Ook zijn er op de Nederlands volwassen afdeling twee badkamers (elke patiënt heeft trouwens een eigen douche en toilet op de kamer). In de badkamers staan ook de wasmachines, drogers en strijkplanken/strijkbouten, was wordt helaas niet voor je gedaan 8-)
Wat ook een groot verschil is, is dat de Duitse patiënten hier 3, max 6 weken opgenomen zijn. Dit in tegenstelling tot de Nederlandse patiënten die hier gemiddeld 12 – 15 weken zijn. Wanneer ik daarover praat met Duitse patiënten dan vinden ze dat heel bijzonder en zouden ze dat ook best willen :-?
Het Nederlands Astmacentrum is betiteld als “ziekenhuis”. Het is dus zo dat er zusters en broers rondlopen die de patiënten verplegen. Samen met de andere behandelaars, de artsen, fysiotherapeuten, ergotherapeuten, psychologen, zorgcoördinatoren en ondersteunend personeel , zorgen zij voor een op maatgesneden behandel plan waardoor er een optimaal resultaat behaald kan worden. En dat is het grote verschil met, vind ik, een ziekenhuis in Nederland. Je bent hier geen nummer, je krijgt hier de aandacht en support die je nodig hebt om optimaal rendement uit de behandeling te halen.
Hoewel het dus als “ziekenhuis” te boek staat is het verschil met revalidatie oord erg klein. Persoonlijk vind ik dat heel prettig want om nu duidelijk te voelen dat je toch in een ziekhuis ligt lijkt me niks…..
Ik hoop dat ik de volgende keer kan melden dat het na de tegenslag en de genomen maatregelen er weer vooruitgang in zit.
Enne Jan Albert en Hobbe, groe klasse dat jullie er waren !!
http://www.heideheuvel.nl/kbczwebsite.nsf/wwwVwContent/l2davos-3.htm
http://www.hochgebirgsklinik.ch/
Waarom? In de loop van vorige week zat het er al aan te komen. Wat zat er dan aan te komen wil je natuurlijk weten. Nou een verkoudheid. Voor de meesten is een verkoudheid “iets” wat “erbij” hoort. Ik denk daar heel anders over….. Maar goed, dat ik verkouden ging worden voelde ik vorige week dinsdag. Na het opstaan was het niet zoals andere dagen. Iets last van stramme spieren, moe en last van de keel. Niet goed dus. Het kan en het hoeft niet perse te betekenen dat het ook daadwerkelijk op een verkoudheid zou uitdraaien. Toch de medicatie iets aangepast om het te sturen. In eerste instantie leek het ook aan te slaan en de longfunctie en NO-Meting waren in orde. Elke dag wat extra controles om de vinger toch aan de pols te houden. Vrijdagavond waren de controles oke. Hartstikke goed want zaterdag zou er weer bezoek komen. Wie er zouden komen wist ik niet, dat werd zorgvuldig voor me geheim gehouden :-)
Maaaaar de zaterdag…………… ’s ochtends met een slecht gevoel op de borst opgestaan. Het voelde he-le-maal niet zoals dat zou moeten. Na het ontbijt de controles laten doen. Die lieten zien dat er een behoorlijke achteruitgang was ten opzichte van de vrijdagavond. Zelfs een dusdanige achteruitgang dat dat zorgelijk was. E.e.a. resulteerde in een bezoek van mijn arts. Nu hadden we voor dit geval eerder in de week al een “noodplan” gemaakt en ik was in de veronderstelling dat we daar maar mee moesten gaan beginnen. Echter de achteruitgang was zo fors dat het plan wat we hadden gemaakt niet afdoende zou zijn. Met de mededeling dat er een infuus en een “opname” op de ziekenboeg nodig werd geacht stortte mijn wereld toch wel even in. Daar zat ik dan, “een infuus, naar de ziekenboeg…….” Het was het laatste waar ik op had gerekend. Er gaat op zo’n moment zoveel door je hoofd, “is het nodig?”, “moet dat nou?”, “is er geen andere optie?”, “ik wil het helemaal niet, zeker nu niet nu er bezoek komt………..” Het duurde even voordat ik besefte, hoewel ik dat niet echt liet blijken, dat het echt de beste optie was. Om een lang verhaal kort te maken ik belande dus zaterdagochtend op de ziekenboeg en er werd een infuus geprikt waardoor ik de benodigde medicatie de komende dagen toegediend zou krijgen. Je ziet dus wat een “normale verkoudheid” voor impact op me heeft en dat dat meer voeten in de aarde heeft dan menig een zou denken. Nee verkoudheid, liever mijn deur voorbij…………….
Nadat ik dus op de ziekenboeg was beland en het infuus geprikt duurde het niet lang voordat de verpleging kwam melden dat de mystery guests gearriveerd waren. “Ah jonguh, hoe ist no?” Jan Albert en Hobbe! Ik kan je vertellen dat dat precies was wat ik nodig had. Een paar bekende koppen die langskomen. Jammer dat het op de ziekenboeg moest maar ala. Het was super en deed me snel vergeten wat er eigenlijk aan de hand was. De jongens hadden vorige week al gemeld dat ik in het afgelopen wekeend niets mocht plannen omdat er bezoek zou komen. Ze wilden niet vertellen wie dus was het gokken, raden en afwegen wie er langs zouden komen. Maakt op zich ook niets uit want alle bezoek is leuk. Het is fantastisch om bekenden te zien en weer eens lekker over andere dingen te lullen en vooral Fries te lullen. Jammer genoeg kon ik niet met hen mee het dorp in, tsja met een naald in je hand mag dat niet :-(, dus moesten ze zich in het dorp zelf vermaken. Aan de verhalen te horen is dat best gelukt. De bezoeken die ze brachten waren dik in orde en de mede patiënten op de afdeling waren onder de indruk dat er alweer vrienden uit het hoge noorden de reis naar Davos hadden gemaakt om me een bezoek te brengen, KLASSE JUNGS!
Tsja door mijn verblijf op de ziekenboeg heb ik wel een fikse pas op de plaatst moeten maken. Wat dat voor mijn lijf betekend weet ik niet, dat zal in de komende week blijken. Volgende week hoop ik jullie daar meer over te kunnen vertellen.
Zoals te lezen is, is het dus niet altijd hosanna. Het gaat, helaas, ook wel eens mis en dan flink mis. Eigenlijk rekende ik er niet eens op dat dat zou kunnen gebeuren. Nu echter is dat heel anders en zal het, ondanks dat het op deze manier gebeurt, me in de toekomst meer opleveren qua inzicht op hoe en wat te doen wanneer het zo mis gaat.
Ik zal nog wat vertellen over de kliniek. De kliniek is van oorsprong een Duitse kliniek voor patiënten met allerhande klachten. De kliniek ligt een eindje buiten Davos in Davos-Wolfgang. Sinds 2005 is het Nederlands Astmacentrum ook gevestigd in deze kliniek. Door de diversiteit van behandel aanbod voor de Duitse patiënten is het een behoorlijk grote kliniek. De Nederlandse Afdeling is gevestigd op de 4e verdieping en de kinderafdeling en behandellaars zin gevestigd in “Haus M”Er zijn hier ongeveer 300 (dacht ik) Duitse - en ca 30-35 Nederlandse (kinderen en volwassenen, gescheiden afdelingen) patiënten. Voor behandeling zijn er voor de Duitse patiënten Duitse behandelaars en voor de Nederlandse patiënten Nederlandse behandelaars. Echter voor lab onderzoeken wordt door het NAD een beroep gedaan op de Duitse middelen. Ook de longfunctie apparatuur wordt door zowel de Duitsers als de Nederlanders gebruikt. Verder is er een ruim aanbod qua sport. Er zijn twee sportzalen. Eentje is ingericht met cardio en fitness apparatuur terwijl de andere zaal gebruikt kan worden als een “gewone” sportzaal. Er is een zwembad (20 meter, ca 28 graden), diverse kleine behandel ruimtes voor de fysio- en psychomotorische therapieën en er is een Nederlandstalige school waar de kinderen onderwijs krijgen door Nederlandse docenten. Op de Nederlandse afdeling zijn twee “huiskamers” ingericht waar we tv kunnen kijken (ieder heeft overigens ook op zijn/haar eigen kamer een tv), puzzelen, spelletjes doen of koffie kunnen drinken of gewoon een praatje maken met mede patiënten. Op de kinderafdeling is ook een huiskamer en staan nog een biljart, tafeltennis, tafelvoetbaltafel, dart etc. om het hen zo goed mogelijk naar de zin e maken, want tsja je bent toch een fikse poos van huis………. Duitse patiënten die dit zien zijn erg verbaasd want op de Duitse afdelingen is alles strak en “koud”. Ook zijn er op de Nederlands volwassen afdeling twee badkamers (elke patiënt heeft trouwens een eigen douche en toilet op de kamer). In de badkamers staan ook de wasmachines, drogers en strijkplanken/strijkbouten, was wordt helaas niet voor je gedaan 8-)
Wat ook een groot verschil is, is dat de Duitse patiënten hier 3, max 6 weken opgenomen zijn. Dit in tegenstelling tot de Nederlandse patiënten die hier gemiddeld 12 – 15 weken zijn. Wanneer ik daarover praat met Duitse patiënten dan vinden ze dat heel bijzonder en zouden ze dat ook best willen :-?
Het Nederlands Astmacentrum is betiteld als “ziekenhuis”. Het is dus zo dat er zusters en broers rondlopen die de patiënten verplegen. Samen met de andere behandelaars, de artsen, fysiotherapeuten, ergotherapeuten, psychologen, zorgcoördinatoren en ondersteunend personeel , zorgen zij voor een op maatgesneden behandel plan waardoor er een optimaal resultaat behaald kan worden. En dat is het grote verschil met, vind ik, een ziekenhuis in Nederland. Je bent hier geen nummer, je krijgt hier de aandacht en support die je nodig hebt om optimaal rendement uit de behandeling te halen.
Hoewel het dus als “ziekenhuis” te boek staat is het verschil met revalidatie oord erg klein. Persoonlijk vind ik dat heel prettig want om nu duidelijk te voelen dat je toch in een ziekhuis ligt lijkt me niks…..
Ik hoop dat ik de volgende keer kan melden dat het na de tegenslag en de genomen maatregelen er weer vooruitgang in zit.
Enne Jan Albert en Hobbe, groe klasse dat jullie er waren !!
http://www.heideheuvel.nl/kbczwebsite.nsf/wwwVwContent/l2davos-3.htm
http://www.hochgebirgsklinik.ch/
-
17 September 2009 - 17:47
Feya:
Ha Harry!
Het zit je niet mee,zeg, die keren dat er bezoek komt! Maar erg leuk dat ze er waren...Kan me voorstellen dat je daar wat van opmontert! Vind het echt erg voor je dat je nu zo'n terugslag hebt gekregen door zo'n stomme verkoudheid. Je klonk steeds zo positief. Hoop dat het gauw weer bergopwaarts gaat!!Beterschap.
Groetjes Feya -
17 September 2009 - 20:43
Liesbeth:
Wat een verhaal weer! Fijn dat je weer op je eigen kamer bent. Nu maar rustig aan opbouwen hè! Groetjes van deze kant en we bellen... -
18 September 2009 - 10:18
Familie Rusticus:
Harry,
We hebben je reisverslag gelezen. Ja, dan heb je wel weer wat te verwerken.Maar wat mag je blij zijn dat je behandelaars in het "ziekenhuis"heb en je direct konden helpen.
Wat een verrasing om 2 vrienden te mogen verwelkomen die de lange reis naar Davos hebben gemaakt Goede vrienden. Dat is wat waard. Goede vrienden zijn schaars.
Wij kunnen ons voorstellen dat je op dat moment je alles even was vergeten.
We hopen dat het de komende dagen weer bergopwaarts gaat.
Hartelijke groet van familie Rusticus -
18 September 2009 - 15:16
Teije En Siepie:
Hallo Harry.
Jammer dat het even wat minder was, maar hou je taai en we hopen dat je gauw weer opknapt.
We zitten hier in het dorpsfeest, vandaag was de optocht, metheel mooi weer, volop zon, dus dorstig.
Vanavond even helpen bij de feesttent en morgen nogmaals de optocht. Jekrijgt misschien wel wat foto"s gemaild van de specialisten op computergebied, ik kan dit helaas nog niet. Harry, beterschap toegewenst en hopelijk gauw weer tot ziens in Rottevalle,
Groetjes Teije en Siepie. -
18 September 2009 - 16:03
Hendrik En Answanet:
Hoi Harry
Vervelend voor je dat het weer slechter ging toen je bezoek kreeg.Maar het lijkt erop dat je van dat bezoek toch wel wat opknapt,en dat is mooi om te horen.Vandaag was de optocht,met heeeele mooie wagens.En het weer zit ook erg mee.We genieten allemaal volop,en de kinderen vinden het op de wagen geweldig.Hoop je gauw weer te zien Harry.Beterschap!
Groetjes Hendrik,Answanet,Wybren en Arjen -
20 September 2009 - 12:13
Gerda:
Hallo Harry,
Dat was eventjes wennen dat het verhaal iets later op het net was, dan anders.
Goed om te lezen dat er steeds mensen bij je langs komen. Helaas had je de afgelopen week, wel een erg zware week. Hopelijk gaat het de komende weken weer de positieve kant op.
Ik denk aan je!
Liefs Gerda -
20 September 2009 - 17:04
Esther:
Hey Harry,
Gistermiddag bij Linda hoorde ik dat je K.... week had. En dat lees ik ook idd in je verslag. Ik hoop dat je op dit moment weer wat opgeknapt bent.
Ik heb gistermiddag heerlijk bij Linda in de tuin gezeten want het was prachtig weer. Lysanne moest in Dokkum voetballen en Eline wilde niet mee dus dit was een tussenstop op de heenreis naar het hoge noorden en op de terugreis zijn we even blijven plakken. We konden helaas niet blijven voor de optocht want Jacco en Eline hadden aan het eind van de middag een zwemwedstrijd. Ik heb dan ook geen idee hoe het was, wel jammer maar ja niks aan te doen.
Heel veel sterkte met opknappen en op naar het volgende verslag. Ik moet zeggen je kan boeiend schrijven hoor.
Grtz Esther -
21 September 2009 - 19:31
Linda:
Een beetje een late reactie maar ivm alle drukte van het dorpsfeest heb ik de laptop afgelopen weekeind niet aan gehad. Hopelijk gaat het weer een stuk beter met je en ik bel je binnenkort. -
22 September 2009 - 13:40
John:
Fuck man. Maar jou kennende gaat die dwarse kop er wel weer tegenaan. Succes daarmee. -
23 September 2009 - 18:31
Marcel En A.G.:
Hey jongeman
hier eindelijk weer eens een berichtje van ons.
Las dat het niet zo goed ging, wel balen zeg. hopelijk het je het al overwonnen of gebeurd dat heel snel. Lijkt me best wel vervelend dat zoiets gebeurd daar, zit je niet op te wachten.
Wij zijn nog aan het bekomen van het dorpsfeest, daar kunnen sommigen ook ziek van worden hoor haha!!
Hoop je snel weer eens te zien en spreken.
Oja mischien heb je het wel gehoord, maar het 2e heeft nog niet zoveel punten, dus als je weer terug bent weet je wat er tedoen staat haha!!
Veel sterkte en hou je taai
goetjes marcel en aeltsje-gepke -
24 September 2009 - 05:33
Wim:
shit man, hoop dat het inmiddels wat beter gaat! zet hem op, probeer het te zien als een dipje! groeten en heel veel succes.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
