Kleine wereld....

Kleine wereld….

Week 3 was nou niet een bijster spannende week. Nog steeds in het teken van wennen en het lijf rust gunnen. Op een gegeven moment denk je echt wel dat je “uit” bent uitgerust. Er zit trouwens wel verbetering in. Na bijna 3 weken acclimatiseren heb ik wel het gevoel dat mijn lijf gewend is geraakt aan de hoogte. Hoe ik dat weet is niet echt goed uit te leggen, het is een gevoel. Kleine dingetjes die wat gemakkelijker gaan, meetwaardes die net iets vaker wat beter zijn, gewoon al die dingetjes die maken dat mijn gevoel goed is.

Het kleine beetje vooruitgang is wel erg goed voor de motivatie. Er zijn in de afgelopen weken best een aantal pittige momenten geweest die de motivatie niet ten goede kwamen. Gelukkig maar tijdelijk want zonder motivatie geen resultaat!!

Het was niet alleen maar uitrusten. Het begin van de start is er. Onder strenge :-) begeleiding ben ik gestart met sporten. Beetje zwemmen, al kun je het momenteel beter dobberen noemen, in het zwembad. Een echt therapie bad, ca 32 graden en een magnifiek uitzicht op het Sertigtal. Lastig is dat het dobberen alleen mag met O2 en dat betekend een meters lange slang meeslepen door het water maar ala if that’s what is takes…… Ondanks dat het nog wat gedobber is, is het heerlijk om het gevoel te hebben dat ik weer wat aan het doen ben. Naast het zwemmen heb ik samen met mijn fysio gekeken wat mijn fysieke belastbaarheid is. Dat wil zoveel zeggen dat we met een aantal minuten fietsen en met een aantal lichte kracht elementen zijn gestart. Als alles goed gaat kunnen we het fietsen langer maken en het aantal kracht elementen uitbreiden en evt. verzwaren. Dit alles goed gemonitord door voortdurend de saturatie (zuurstof gehalte in het bloed) en de hartslag te meten.

Gelukkig maar dat deze sport afspraken op het programma stonden. Aangezien ik nu al drie weken op de berg zit ben ik bijna vergeten hoe de grote buiten wereld eruit ziet. Hier heb ik ’s ochtends wanneer ik de gordijnen open doe gelijk een berg voor mijn snufferd (als ik die al kan zien). Niet dat dat vervelend is, het is anders en ik kan er best wel van genieten, maar toch…. Afgelopen week verslechterde het weer trouwens. Voortdurend bewolking en geregeld een dal vol wolken waardoor de wereld wel heeeel erg klein wordt. Maar tsja, ik zit tenslotte letterlijk op een berg en door al dat geacclimatiseerd heb ik nog geen fut om de omgeving te bekijken, en omdat wandelen er nog niet inzit (omdat dat nog te vermoeiend is) ben ik aangewezen op de accu van de scoot om het terrein van de kliniek te bekijken en wat ik kan zien vanaf mijn balkon en vanuit de huiskamer.

Maar zoals ik al meldde, er is wel een kleine verbetering. En juist die verbetering doet me beseffen dat het verkennen van de omgeving vast nog wel gaat gebeuren. Eerst progressie boeken en dan als beloning de wereld weer groter maken en me realiseren wat een geluk ik heb om hier mogen en kunnen revalideren.

Vanuit Nederland krijg ik geregeld de vraag wat het adres hier is:

Harry Oosterman
Nederlands Astmacentrum Davos
Kamer 2003
Klinikstrasse 6
7272 Davos Clavadel
Zwitserland