Wat een week….. week 8

Wat een week….. week 8

Het was weer eens zoals het was. Het leek wel een sprookje met een goed einde. Het begin van de week was meer dan prima. Goed gevoel, genoeg lucht (uiteraard met O2). Ik had er zin in!! In de fitness/cardioraum de straatstenen met de hometrainer uit de straat gereden. Man (of vrouw zo je wilt) ik voelde me zoooo ontzettend sterk. Geen vuiltje aan de lucht. Ik vond het zo bijzonder om dit te ervaren, het was een enorme mentale opsteker!! Maaaar ja, hoe zal het ook anders, het liep wel even wat anders. Dag later niet je van het, net niet allemaal, last van onregelmatige pols en schommelende saturatiewaardes. Die kon ik gelukkig nog wel koppelen. Door schommelende saturatiewaardes moet mijn hart sneller werken om de aanwezige zuurstof door het lijf te pompen. Het “net niet” gevoel was wat anders. Ik wist het wel maar wou ik het ook weten…. Jammer genoeg weer een bacterie die snel en agressief te werk was gegaan, volle longen die klinken als een oude naaimachine en daardoor geen lucht. Klote dus. Test gedaan, bloedgas prikken (uiterst onaangename prik btw). Aan de hand daarvan de medicatie aangepast en de bal teruggekaatst.

Het is een goeie beslissing geweest en de aanpassingen doen het goed. Gelukkig heb ik het hier in het NAD (weer) ervaren en heb er weer veel van opgestoken. Jammer genoeg heeft dit minuscule wezentje er voor gezorgd dat ik het zwemmen en sporten “on hold” moest zetten. Geen beslissing die ik graag neem maar wel de enig juiste. De energie die ik heb had ik nodig om te strijden tegen dit wezentje. En ja dan heb ik geen energie meer om te fietsen en te zwemmen…. Het ingrijpen had misschien wel iets vlotter gekund maar door goed te onderzoeken welke bacterie er in de longen aanwezig is hebben we er een adequaat middel tegen kunnen inzetten om deze, toch wel de zwaarste terugval van de hele revalidatie, de baas te worden. En die baas dat ben ik :-)

De eerste eindgesprekken al gehad. Het einde komt dus steeds dichterbij en het wordt ook steeds “tastbaarder”. Plannen voor in Nederland worden gemaakt en bekeken samen met de behandelaars. Moeten we nog iets regelen?, welke afspraken moeten we alvast maken?, etc. etc. Best goed om daar al mee bezig te zijn. Mooi, dat was dan even het revalidatie gebeuren en de beslommeringen.

Er was dan nog een uiterst aangename verassing. Bezoek!, bezoek van vrienden uit Bennekom. FANTASTISCH. Ze hadden al eens tussen neus en lippen door laten doorschemeren dat ze waarschijnlijk wel even “op de koffie zouden komen”. Ik de einddatum doorgegeven maar vervolgens niks weer gehoord. Nu wil het geval dat dit opzich niet vreemd is. Onverwachts ergens binnen vallen past op een prettige manier bij hen :-) Een paar mede patiënten zat in het complot en zij wisten dat het bezoek op zaterdag langs zou komen. Zij heimelijk lachen en lol dat ze hadden. Op zaterdag dus zo ineens bezoek. Echt mooi , lekker bijgekletst. “He euh kleine, morgen komen we terug. Waar wil je nog naartoe?” super, want daar had ik niet opgerekend. Zondag gelukkig net fit genoeg (ook volgens de arts) om de deur uit te kunnen, van de berg, weg…… ’s Middags in de auto gestapt en naar het mooiste (vind ik dan) dal bij Davos gereden, het Dischmatal. Helemaal tot het einde, daar ligt Dürrboden. Ik weet niet precies of jet het een dorpje kunt noemen. Het is een verzameling hutjes, een restaurant, een Berggasthaus, een buswendeplatz en een parkeertereintje. Een super plek om te zijn. Dat is het hele Dischmatal sowieso. Het is er zooo ontzettend mooi. Het is er ruig, veel, heel veel stenen langs de weg en in de weilanden. Veel hutjes en huisjes, weinig begroeiing en steile berghellingen met kleine stroompjes die naar de grote beek in het midden van het dal stromen. En we troffen het. Toevallig had het in de nacht van zaterdag op zondag op hoogte gesneeuwd wat ontzettend mooi lijkt. Tel daarbij op dat het zondag super weer was….. Op standje relax zijn we het dal ingereden en weer uitgereden, en op mooie plekjes tussenstops ingelast om van het uitzicht te genieten en, jawel, dit uitzicht te vereeuwigen.

Dan ben ik er door voor deze week. Ik kan er niet veel meer van maken. Ik wil het ook niet mooier maken dan het is. Want het is zoals het is en niet anders. Ik leer nog steeds elke week en dat is een prima constatering. Dus terugkijkend op week 8, een prima start met een dikke dip in het midden en een subliem einde. En een einde dat heel veel energie heeft opgeleverd. Op naar de laatste week…

http://www.dürrboden.ch/